چه زمانی خواب خطرناک می‌شود؟
تاریخ انتشار: ۹ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۱۸۹۰۰
نتایج تحقیق نروژی حدود ۲۰۰۰ بیمار نشان داد، کسانی که کمتر از ۶ ساعت یا بیش از ۹ ساعت می‌خوابند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت هستند. بیماران مبتلا به مشکلات خواب مزمن حتی بیشتر به آنتی‌بیوتیک نیاز داشتند.
این تحقیق که توسط دانشگاه برگن انجام شده است، مزایای بالقوه خواب خوب را در کاهش خطر عفونت و کاهش نیاز به آنتی‌بیوتیک‌ها برجسته می‌کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
خواب خوب شبانه می‌تواند انواع مشکلات را حل کند، اما دانشمندان اکنون شواهد جدیدی کشف کرده‌اند که نشان می‌دهد خوب خوابیدن ممکن است شما را کمتر در برابر عفونت آسیب‌پذیر کند.
دانشمندان دانشگاه برگن، دانشجویان پزشکی را که در جراحی‌های پزشکان کار می‌کردند، استخدام کردند تا پرسش‌نامه‌های کوتاهی را در اختیار بیماران قرار دهند و در مورد کیفیت خواب و عفونت‌های اخیر سؤال کنند. آنان دریافتند، بیمارانی که خیلی کم یا زیاد می‌خوابند، احتمال بیشتری دارد که عفونت جدیدی را گزارش کنند و بیمارانی که مشکلات مزمن خواب را تجربه کرده‌اند، احتمال بیشتری دارد که به آنتی‌بیوتیک نیاز داشته باشند.
دکتر اینگبورگ فورتون، محقق مسئول این تحقیق، گفت: بیشتر مطالعات مشاهده‌ای قبلی به ارتباط بین خواب و عفونت در نمونه‌ای از جمعیت عمومی پرداخته‌اند. ما می‌خواستیم این ارتباط را در میان بیماران در مراقبت‌های اولیه ارزیابی کنیم، جایی که می‌دانیم شیوع مشکلات خواب بسیار بیشتر از جمعیت کل است.
در حال حاضر شواهدی وجود دارد که مشکلات خواب، خطر عفونت را افزایش می‌دهد. در تحقیق قبلی، افرادی که از روی عمد به ویروس راینو ویروس آلوده شده بودند، در صورت گزارش خواب سالم، احتمال کمتری داشت که سرما بخورند. اختلالات خواب، رایج و قابل درمان هستند و اگر ارتباطی با عفونت و مکانیسمی را بتوان تایید کرد، ممکن است کاهش مصرف آنتی‌بیوتیک و محافظت از افراد در برابر عفونت قبل از وقوع آنها ممکن شود، اما مطالعات تجربی نمی‌توانند شرایط واقعی زندگی را بازتولید کنند.
فورتون و همکارانش پرسشنامه‌ای به دانشجویان پزشکی دادند و از آنان خواستند که آن را به بیمارانی که در اتاق انتظار جراحی‌های پزشکان عمومی در آنجا مشغول به کار بودند، تحویل دهند. ۱۸۴۸ نظرسنجی در سراسر نروژ جمع‌آوری شد. در این نظرسنجی‌ها از افراد خواسته شد که کیفیت خواب خود را توصیف کنند؛ مدت زمانی که به‌طور معمول می‌خوابند، چقدر احساس می‌کنند خوب می‌خوابند و چه زمانی ترجیح می‌دهند بخوابند و همچنین اینکه آیا در سه ماه گذشته عفونت داشته‌اند یا از آنتی بیوتیک استفاده کرده‌اند یا خیر. این نظرسنجی همچنین شامل مقیاسی بود که موارد اختلال بی‌خوابی مزمن را شناسایی می‌کرد.
خطر عفونت یک چهارم یا بیشتر افزایش می‌یابد
دانشمندان دریافتند بیمارانی که کمتر از ۶ ساعت در شب می‌خوابند، ۲۷ درصد بیشتر احتمال دارد عفونت را گزارش کنند، بیمارانی که بیش از ۹ ساعت می‌خوابند، ۴۴ درصد بیشتر احتمال دارد که عفونت را گزارش کنند. کمتر از ۶ ساعت خواب یا بی‌خوابی مزمن نیز خطر نیاز به آنتی‌بیوتیک برای غلبه بر عفونت را افزایش می‌دهد.
فورتون بیان کرد: خطر بیشتر عفونت در میان بیمارانی که خواب کوتاه یا طولانی را گزارش کرده‌اند چندان تعجب‌آور نیست، زیرا می‌دانیم که ابتلا به عفونت می‌تواند باعث بد خوابی و خواب آلودگی شود، اما خطر بیشتر عفونت در میان افراد مبتلا به اختلال بی‌خوابی مزمن نشان می‌دهد که جهت این رابطه نیز به سمت دیگری می‌رود. خواب کم می‌تواند شما را مستعد ابتلا به عفونت کند.
اگرچه کمی پتانسیل برای سوگیری وجود داشت به این معنا که یادآوری افراد از خواب یا مشکلات اخیر سلامتی همیشه کامل نیست و هیچ اطلاعات بالینی از پزشکانی که بعد‌ها بیماران را مشاهده کردند، جمع‌آوری نشد، طراحی تحقیق امکان گردآوری داده‌ها را از یک گروه مطالعه بزرگ که شرایط دنیای واقعی را تجربه می‌کردند، فراهم کرد.
فورتون خاطرنشان کرد: ما نمی‌دانیم چرا بیماران به پزشکان عمومی خود مراجعه کردند و ممکن است یک مشکل اساسی سلامت هم بر خطر کم‌خوابی و هم خطر ابتلا به عفونت تاثیر بگذار، اما فکر نمی‌کنیم که این بتواند به‌طور کامل نتایج ما را توضیح دهد.
وی ادامه داد: بی‌خوابی در بین بیمارانی که در مراقبت‌های اولیه هستند بسیار شایع است، اما پزشکان عمومی آن را کمتر تشخیص داده‌اند. افزایش آگاهی از اهمیت خواب، نه تنها برای سلامت عمومی، بلکه برای سلامت بیماران، هم در بین بیماران و هم در بین پزشکان عمومی ضروری است.
منبع: سایتک‌دیلی
باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی کلينيکمنبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: خواب کافی عفونت ابتلا به عفونت آنتی بیوتیک پزشکان عمومی بی خوابی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۱۸۹۰۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
شک و تردید سالم است، اما در پزشکی می‌تواند خطرناک باشد!
فرارو- وقتی صحبت از اعتماد عمومی به میان می‌آید در پزشکی بر سر دوراهی قرار داریم. پس از وقوع پاندمی کووید که علم را تحت الشعاع سیاست قرار داد جای تعجبی نیست که اعتماد به علم پزشکی روندی فرسایشی را طی می‌کند. در واقع، اعتماد به پزشکان از ژانویه ۲۰۱۹ میلادی به این سو به پایین سطح خود رسیده است. در نتیجه، افراد بیش تری به دنبال صدا‌های کمتر متعارفی در عرصه سیاست هستند که به باور‌های آنان نزدیک‌تر است و تمایل دارند آن صدا‌ها را بپذیرند. برای مثال، "رابرت اف کندی جونیور" از نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری باوری به واکسن ندارد و از جمله افراد بدبین نسبت به این موضوع قلمداد می‌شود. نتیجه برخی از نظرسنجی‌ها از حمایت دو رقمی از او حکایت دارد. این می‌تواند زنگ خطری برای علم پرشکی باشد.
به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، این در حالیست که سیستم پزشکی در جلسات حضوری و هم چنین بولتن‌های بهداشت عمومی به اعتماد متکی است. بی اعنمادی می‌تواند پزشکان را به سوی فرسودگی شغلی سوق دهد و باعث بروز نتایج منفی‌ای برای بیماران شود که در صورت وجود اعتماد قابل اجتناب خواهند بود. زوال اعتماد به علم پزشکی و پزشکان تا حدی عامل افزایش نرخ سرخک در بین کودکان واکسینه نشده، عدم رعایت غربالگری سرطان توصیه شده و امتناع از مصرف دارو‌های پیشگیری کننده است. هیچ راه حل آسانی در این مورد وجود ندارد. اگر راه‌هایی برای بازگرداندن و تقویت اعتماد به بیماران پیدا نشود جان افراد بیش تری از دست خواهد رفت.
در مورد پزشکان امریکایی این بی اعتمادی فضای نسبتا تازه‌ای می‌باشد و پیش‌تر چندان موضوع بی اعتمادی به پزشکان مطرح نبود.
تردید نسبت به پزشکی معادل نیهیلیسم پزشکی نیست. داده‌های پشت دارو‌هایی که پزشکان تجویز می‌کنند و تصمیماتی که می‌گیریم نباید تنها در اختیار ما باشد. افراد حق دارند اعداد را بررسی کنند و در مورد ریسک و منافع خود تصمیم بگیرند. با این وجود، زمانی که این شک و تردید به ناباوری مذموم و جبران ناپذیر تبدیل می‌شود می‌بینیم که برخی از بیماران تصمیمات خطرناکی اتخاذ می‌کنند و زمانی که پزشکان با ناامیدی پاسخ می‌دهند این موضوع صرفا باعث جدایی و فاصله بیشتر بین پزشک از بیمار می‌شود.
اعتماد گاهی اوقات با ارائه واضح حقایق و ارقام قابل ترمیم است واقعیت آن است که اعتماد چیزی فراتر از توضیح اعداد است. پزشکان چیز‌هایی در مورد بدن به بیماران میگویند که قابل مشاهده نیستند. پزشکان تغییرات سبک زندگی و دارو را برای درمان یا پیشگیری از مشکلاتی که ممکن است توسط بیمار احساس نشوند توصیه می‌کنند. جراحان به نسخه عمیقی از اعتماد به نام قرارداد جراحی اشاره می‌کنند: این ایده که وقتی افراد زیر چاقو می‌روند به جراح خود اجازه می‌دهند که بدن شان را باز کند تا آنان را بهتر کند. این اعتماد را باید به دست آورد.
در مواقع اضطراری بیماران این فرصت را ندارند که انتخاب کنند به چه کسی اعتماد کنند و تصمیمات پزشکی باید عجولانه و حتی در کسری از دقیقه اتخاذ شوند. بنابراین، بخشی از کار پزشکان ایجاد رابطه سریع است. این تصمیم گیری زمانی که اعتمادی که پیش‌تر بین بیمار و پزشک وجود داشته اکنون از بین رفته دشوارتر می‌شود.
در پزشکی به ایده تصمیم گیری مشترک اشاره می‌شود که در آن تصمیمات پزشکی به طور مشترک توسط پزشک و بیمار برخلاف لحن پدرانه سالیان گذشته گرفته می‌شوند. در نتیجه، پزشک به بیمار خود نمی‌گوید چه کاری را انجام دهد در عوض اطلاعات لازم را به او ارائه می‌دهد تا بیمار بتواند مسیری را که برایش مناسب است انتخاب کند. اگر بیمار نخواهد یا نتواند آن چه را که پزشک مطرح می‌کند باور کند دانش پزشکی بی فایده می‌شود.
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان